Vast, vloeibaar of gasvormig op het ijs.

Zo, nog gauw even de boodschappen in  de koelkast mikken, dan mijn glas vullen met fris en onder mijn dekentje op de bank... Ik ben er klaar voor; laat het NK schaatsen maar beginnen... De voorbeschouwing is net begonnen. De baan, de pakken, het ijs, de schaatsers; allemaal worden ze uitgebreid besproken. Waarom ik dit zo heerlijk vind...geen idee. Maar ik doe het al jaren, al sinds ik samen met mijn opa uren op de bank zat om schaatsen te kijken. Nu doe ik het nog steeds, een aantal weekenden in december en januari kijk ik schaatsen. Na elke wedstrijd, die door iemand gewonnen en net niet gewonnen wordt, vinden er interviews plaats. Een hele reeks van zelfreflecties passeert de revue. Ik zie een van de schaatssters na de overwinning omkijken naar het scorebord... wanneer ze in haar beweging ziet dat ze nummer 1 is begint ze te juichen, gooit haar armen de lucht in, wankelt en klettert keihard op het ijs. Even blijft ze liggen, haar warme adem zorgt voor wolkjes in de lucht... Liggend op het vaste water, stijgt er gasvormig water op uit haar mond. Een bijzonder beeld dat laat zien wat blijdschap voor uitwerking kan hebben op je lichaam. Deze uiting van blijdschap was niet zo doordacht en bewust ingezet als elke beweging die ze in al die meters daarvoor had laten zien. En dan begeef je je toch op glad ijs... In mijn hoofd gaat dit beeld een eigen leven leiden. Wat nou als het ijs vloeibaar was geweest? Dan was ze niet zo hard gevallen, maar had zich mee kunnen bewegen met het water, het water had ruimte voor haar gemaakt, haar beweging was doorgezet in het water... We hadden niet het wolkje gezien dat we nu uit haar mond zagen komen. Een gekke gedacht dringt tot me door...kun je zelfreflectie ook niet vergelijken met de drie vormen waarin water kan voorkomen; vast, vloeibaar en gasvormig? Later die week werk ik mijn gedachten daarover uit: Reflectie vergelijken met de drie verschillende toestanden van water:vaste fase:Jij stelt je boven de ander. Je beschuldigd de ander, je houdt de ander verantwoordelijk voor iets waar diegene niet voor verantwoordelijk is of geen invloed op heeft, je hebt alleen maar kritiek en maakt verwijten die niet terecht zijn.Elke vorm van reflectie botst en ketst af op het keiharde ijs. Er is niet doorheen te komen, het voelt koud en kil. Het is in deze fase erg moeilijk om tot zelfreflectie te komen. Er is geen inzicht in de invloed die het persoonlijke gedrag heeft op de ander.vloeibare fase:Je stelt je gelijk aan de ander. Je stelt het inzicht van de ander naast jou inzicht, neemt verantwoording voor jouw gedrag en houdt de ander verantwoordelijk voor het gedrag van diegene en je bent je bewust van het feit dat jouw gedrag en het gedrag van de ander invloed hebben op elkaar.De vloeibaarheid van de reflectie maakt dat er dingen kunnen worden opgenomen en er beweging mogelijk is. Deze absorptie en stroming maakt dat er ontwikkeling mogelijk is. Er is een tweeledige zelfreflectie mogelijk;  Je kijkt naar jezelf en bent je bewust dat jouw gedrag impact heeft op de ander en; Je bent je bewust dat het gedrag van anderen invloed heeft op jouw.gasvormige fase:Je stelt je onder de ander. Je houdt jezelf verantwoordelijke voor iets waar je geen verantwoording of invloed op hebt, maakt jezelf verwijten die niet terecht zijn en betrekt alle kritiek op jezelf.Elke vorm van reflectie lijkt te verdwijnen en op te lossen in de persoon. Er is geen invloed op uit te oefenen, maakt mistig en ongrijpbaar. Het is in deze fase moeilijk om tot een reële manier van reflectie te komen, waaruit eventueel nieuwe acties zullen ontstaan. Er is teveel zelfreflectie. Goed om te weten is dat net als bij de kringloop van het water de verschillende fases (gas, vloeibaar, vast) te veranderen zijn en het mogelijk is over te gaan van de ene in de andere fase. Ik heb de afgelopen weken nog uren gekeken naar schaatsen. En nog veel geluisterd naar de verschillende zelfreflecties die schaatsers na een gereden wedstrijd geven. Sommige interviews kan ik dan zo indelen in vast, vloeibaar of gasvormige reflectie. En waarom ik nou zo graag naar schaatsen kijk? Misschien juist wel omdat je schijnbaar je lichaam precies kunt laten doen wat nodig is om winnende rondes te rijden. En de pure reactie na zo'n inspanning (boosheid, blijdschap, teleurstelling) is vaak non-verbaal duidelijk af te lezen. Ik houd ervan om die dingen te observeren en de spanning te voelen die bij de verschillen in fracties van secondes horen... Dank je wel opa, voor deze heerlijke traditie! ;None;None