Lof voor de leraar!

Laatst sprak een collega mij aan. Ze wilde me een compliment geven over mijn rol als LOF-leraar. Het ging me volgens haar goed af! Allereerst natuurlijk leuk om te horen. Maar eerlijk is eerlijk, ik durf zelf ook best te zeggen dat deze nieuwe rol mij goed past. En dat terwijl ik dat vooraf nooit had gedacht. Het idee dat ik een podium zou moeten nemen en op de voorgrond zou treden waren dingen die me toch een beetje benauwden. En natuurlijk zijn er momenten waarop ik enige spanning ervaar omdat ik uit mijn comfortzone treed. Maar dat zijn slechts momenten. Want over het algemeen geniet ik enorm van mijn rol als LOF-leraar en levert het mij heel veel energie op. Ik vind het leuk om in een vernieuwing te mogen duiken. Om kennis op te doen. Maar vooral om tijd en ruimte te krijgen om aan de slag te kunnen met iets wat volgens mij van belang is. Wat echt zou kunnen werken! En de kans te krijgen om dit te mogen uitproberen en mijn team in deze ontwikkelingen mee te mogen nemen. Vooralsnog lukt me dit aardig en zijn mijn collega´s bijna net zo enthousiast als mij. Maar natuurlijk ervaar ook ik hobbels op het pad van veranderkrachtige leerkracht. Hobbels rondom o.a. verbinden, loslaten, betrekken en commitment.  Maar iets in mij vindt dat nu misschien ook wel net zo interessant aan deze hele innovatie en voor mij leerproces. Waarschijnlijk zou ik het saai vinden als ik deze hobbels niet zou ervaren. Want juist het moment dat je over zo'n hobbel stapt zorgt voor een euforisch moment. Een moment waarop ik heel blij wordt van wat ik doe. Waarop ik weer iets nieuws heb geleerd en me heb kunnen ontwikkelen. Trots ben op wat ik tot nu toe heb bereikt. Trots ben op mijn collega´s die samen met mij mooie stappen maken in deze ontwikkeling. Een moment waarop werken geen energie kost, maar het me zoveel energie oplevert!;None;None