Een gevoel van trots..

Na een drukke werkdag rijd ik terug naar huis. In de auto overdenk ik mijn dag en realiseer ik me dat ik een gevoel van trots ervaar. Trots, ik ben trots op mijn collega´s. In november begon ik met mijn invoeringstraject over executieve functies in de midden- en bovenbouw van onze school. Helaas was daar corona in vol ornaat en waren we genoodzaakt thuisonderwijs te verzorgen. Maar gelukkig zijn we inmiddels weer een aantal weekjes op school. En krijgt het invoeringstraject steeds meer vorm. Daar waar we in het begin nog moesten zoeken naar een goede manier om samen te ontwikkelen en van elkaar te kunnen leren, worden we hier gaandeweg steeds beter in. Elke week overleggen we kort even samen. Deze dag dus ook. Op weg naar huis realiseer ik me wat voor stappen we allemaal al hebben gezet. Ieder van ons is op een of andere manier bezig met executieve functies. Eén van mijn collega vertelt bijvoorbeeld over een jongen in zijn klas. Een jongen die moeite heeft om aan zijn taken te beginnen. Waar we voorheen vaak nog uitgingen van een ongeïnteresseerd houding of moeilijk te motiveren, kijken we nu verder. We realiseren ons steeds meer dat zelfsturend gedrag bij kinderen nog volop in ontwikkeling is. Dat we daarom moeten uitgaan van onmacht in plaats van onwil. En dat is precies wat mijn collega heeft gedaan. Hij was oprecht geïnteresseerd waarom het deze jongen niet wilde lukken. Keek naar kansen door te zien wanneer het wel goed ging. En kreeg zo steeds beter inzicht in wat nodig was om deze jongen te helpen zijn gedrag te sturen en zo, met de juiste begeleiding, aan zijn taak te kunnen beginnen. En wat bleek? Met de juiste begeleiding bleek het te gaan om een gedreven kind. Alles behalve ongemotiveerd. Wat tof!;None;None