Buiten mijn comfortzone...
“Buiten je comfortzone is de meeste groei te halen. Dus daar ga ik…” Zo begon ik mijn korte presentatie over mijn project “Beelddenkers in Beeld” op de studiedag van alle 7 scholen van ons bestuur. En jeetje, wat was het inderdaad ver buiten mijn comfortzone. Al een paar maanden daarvoor vroeg Bert, onze bestuurde, me of ik op de studiedag iets zou willen vertellen over mijn project en het LerarenOntwikkelFonds. Hij zei erbij, dat ik ook nee mocht zeggen als ik het niet wilde doen. Ik gaf toen al aan, dat het zeker een uitdaging voor me zou zijn, maar ik ga uitdagingen nooit uit de weg. Dus in de tijd daarna ging ik aan het voorbereiden. Wat ik aan theorie wilde vertellen, was me vrij snel duidelijk. Maar hoe zou ik het aan gaan pakken. In PowerPoint was ik wel een beetje thuis, maar ik wist niet of ik het beeld wat ik in mijn hoofd had (tja, je bent een beelddenker of je bent het niet..) ook echt zo zou kunnen verwezenlijken. Nog een uitdaging erbij. Maar daar ben ik maar eens goed voor gaan zitten en in gedoken. Dus qua voorbereiding zat het wel snor. Dan het presenteren…. Een vriend van me had kort daarvoor ook een presentatie ver buiten zijn comfortzone gegeven en wilde het filmpje daarvan wel met me bekijken en me tips geven. Dat bracht me wel wat rust. Voor dat moment dan… In de laatste dagen voor de Grote Dag werd de spanning toch wel steeds meer voelbaar. Maar ik had dit nu eenmaal besloten en zou me dan ook niet meer terug trekken. Ik had het gedicht waar ik mijn presentatie mee wilde beginnen inmiddels goed uit mijn hoofd geleerd. Als ik daar maar eenmaal aan begon zou het vast goed komen. En toen was het moment daar… Daar ging ik. Nu was ik even niet een van al die collega’s die in de zaal zaten, nu was ik aan de beurt om voor de zaal te staan en mijn presentatie te doen. En dat deed ik dan ook! Is het goed gegaan? Tja, wat zal ik zeggen, na afloop was ik toch vooral blij dat het voorbij was. Zo geweldig vond ik het niet gaan. Aantal dingen die ik had willen zeggen vergeten te noemen en ik kreeg mijn ademhaling door de spanning niet helemaal onder controle. Maar ergens was ik ook wel trots op mezelf dat ik het überhaupt gedaan had. En toen kwamen na afloop de reacties. Collega’s die kwamen zeggen dat ze trots op me waren, collega’s die aangaven echt iets aan mijn verhaal te hebben voor een kind in hun groep, collega’s die zich zo goed voor konden stellen dat dit ver buiten mijn comfortzone was en dat ze dat zelf nooit zouden durven. Wauw, dat deed me echt goed. Het liefst had ik dezelfde presentatie meteen de dag erna weer gedaan. Iets met van een paard afvallen en weer meteen terug erop gaan zitten… Paar weken later heb ik aan een groepje directeuren nog verteld over mijn project en het LOF. Dit voelde al wel een stuk relaxter. Wat ik hierbij ook fijn vond, was de interactie die in deze setting wel mogelijk was. Aangezien een onderdeel van mijn doel is om beelddenken bij zoveel mogelijk mensen in beeld te brengen, zal ik het ook niet uit de weg gaan om in de toekomst nog meer presentaties te geven. Mijn aandachtspunt daarbij zal vooral mijn ademhaling zijn. En dat komt vast goed met het opbouwen van ervaring en het krijgen van wat meer vertrouwen. Karin Rossen “Beelddenkers in Beeld” bs de Spindel ;None;None